Απερίγραπτα συναισθήματα
Απερίγραπτα συναισθήματα
Είχε ξεκινήσει το εθνικό πρωτάθλημα και είχαμε φτάσει στον τελικό.
Στον τελικό έτρεχε ένα περιστέρι μου, για το οποίο ήμουν σίγουρος ότι θα γυρίσει, και το περίμενα.
Απογοητεύτηκα όταν είδα πως το περιστέρι δεν γύρισε, γιατί ήταν από τα πουλιά που πίστευα πως δεν θα χαθεί.
Κάτι μέσα μου όμως με έτρωγε για αυτό το πουλί...
Τρεις μέρες αργότερα ήμουν επάνω στην πλάκα στο κουμάσι μου, και ξαφνικά βλέπω από μακριά ένα περιστέρι να έρχεται!
Ήμουν σίγουρος πώς ήταν εκείνος!!!
Είναι από τις φορές που συγκίνησε τόσο πολύ με τα περιστέρια σου, που φωνάζεις και κλαις από τη χαρά σου μόνος σου μπροστά στο περιστερώνα σου...
Το Περιστέρι δεν ήταν ο καλύτερος Άσσος μου αλλά ήταν από τα πουλιά που ήξερα ότι δεν θα χαθεί.
Ήμουν σίγουρος πως οτι και αν γινόταν, αυτός θα ερχόταν πίσω.
Και τώρα που το λέω και το ξανά θυμάμαι, συγκινούμαι για το πείσμα αυτών των πουλιών.
Έτσι ακριβώς ένιωσα και κάποια άλλη στιγμή που είδα τα πρώτα 4 περιστέρια μου να επιστρέφουν από τον αγώνα και διαπίστωσα ότι μπροστά ήταν η μαμά και ακριβώς από πίσω τα τρία παιδιά της!
Ήμασταν μαζί με τον συγχωρεμένο τον Αδάμου τον Γιάννη από Θεσσαλονίκη!
Όταν ο Αδάμου με ρώτησε τι πουλιά είναι αυτά που ήρθαν πρώτα και του είπα ότι είναι η μαμά και τα τρία παιδιά της, μου είπε χαρακτηριστικά "Διαγωγή κοσμιοτάτη βλέπω"!!!
Ήταν από τα Αμερικάνικα, τα περιστέρια που έφερα πρώτα σε εκείνο τον αγώνα!!!
Υπάρχουν πολλές τέτοιες συγκινήσεις που μόνο ένας εκτροφέας ταχυδρομικών περιστεριών μπορεί να καταλάβει το συναίσθημα που νιώθεις εκείνη τη στιγμή!!!